ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ ΤΗΣ ΖΗΛΙΑΣ
H ζήλια, λένε οι ειδικοί, εκφράζει μία βαθύτερη προσωπική ανασφάλεια, μία ριζωμένη δυσπιστία απέναντι στον εαυτό μας και κατ’ επέκταση στους άλλους. Η ζήλια είναι ένα τοξικό συναίσθημα το όποιο δυστυχώς κυριαρχεί στην ζωή μας.
Αίτια του φαινομένου της Ζήλιας;
Χαμηλή αυτοεκτίμηση. Πρώιμο οικογενειακό περιβάλλον που καλλιεργεί την δυσπιστία για τον έξω κόσμο, για τα κίνητρα των άλλων και εδραιώνει μία στάση μόνιμης «επιφυλακής» απέναντι στη ζωή και στα ενδεχόμενα απρόβλεπτα απειλητικά σενάριά της. Τραυματικά γεγονότα ζωής, που μας οδηγούν σε ψυχικό τραυματισμό, σε αισθήματα απόρριψης και προδοσίας. Αποχωρισμοί στην παιδική ηλικία που μας έκαναν να νιώθουμε εγκαταλελειμμένοι, με αποτέλεσμα όποιος έρχεται κοντά μας να συμβολίζει τον πηγαίο μας φόβο, τον άνθρωπο εκείνο που πάντα θα φεύγει μακριά και θα μας αφήνει μόνους.
Η θέση της Εκκλησίας
Αν θέλουμε να δούμε πώς νοείται η ζήλια από πλευράς Εκκλησίας, τότε χρειάζεται να θυμηθούμε τα εξής:
Η Αγία Γραφή μας παραγγέλλει να χαιρόμαστε μαζί μ’ εκείνους που χαίρονται και να κλαίμε μαζί μ’ εκείνους που κλαίνε (Ρωμ. 12,15).Τί κάνει όμως εκείνος που ζηλεύει;
Χαίρεται με την δυστυχία του άλλου και κλαίει με την ευτυχία του. Τί κάνει όμως ο ζηλότυπος; Όχι μόνον τους εχθρούς του δεν αγαπάει , αλλά και τους συγγενείς, τους φίλους του, ακόμα και τους ευεργέτες του. Τους βλέπει σαν εχθρούς και θέλει να τους βλάψει. Η κατάληξη της μπορεί να είναι μοιραία οδηγώντας στην καταστροφή του άλλου ή την αυτοκαταστροφή του ίδιου του ατόμου. Ο Κύριος μας παραγγέλλει να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους, ακόμα και τους εχθρούς μας (Ματθ. 5,14).
Πώς θεραπεύεται το πάθος της Ζήλιας;
Η θεραπεία, αν και φαίνεται να είναι απλή, έχει όμως ως προϋπόθεση την επιθυμία του συγκεκριμένου ανθρώπου που υποφέρει από το πάθος της ζήλιας να ελευθερωθεί. Κατ’ αρχήν χρειάζεται ο άνθρωπος αυτός να σκέφτεται πώς όλα τα καλά που έχει, η ζωή, το μεγαλύτερο αγαθό, είναι δωρεές του Θεού. Να σκέφτεται επίσης πόσο μικρός και αμαρτωλός είναι ο ίδιος και πόση λύπη προξενεί στον δωρεοδότη Κύριο με τις καθημερινές του αμαρτίες, μεταξύ αυτών και της ζήλιας. Με τις σκέψεις αυτές θα ταπεινώνεται και ο ταπεινός άνθρωπος μπορεί να αποβάλλει το πάθος αυτό, γιατί τί άλλο είναι η ζήλια από θυγατέρα της υπερηφάνειας;
Χρειάζεται επίσης ο άνθρωπος αυτός να αγωνίζεται να αποκτήσει την αρετή της αγάπης. Να θυμάται ότι ο ίδιος πλάστηκε από την αγάπη του Δημιουργού Θεού και ότι όποιος αγαπά τον άλλο έχει τηρήσει όλο τον Θείο Νόμο, όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ. 13,10). Όπου λοιπόν υπάρχει αγάπη δεν έχει θέση η ζήλια. «Εκείνος που αγαπάει, δεν ζηλεύει» (Α ́ Κορινθ. 13,4).
Θεραπευτικό μέσο είναι ασφαλώς και η επίγνωση της ματαιότητας των βιοτικών πραγμάτων. Όσο περισσότερο γίνει συνείδηση η ματαιότητα των βιοτικών πραγμάτων: πλούτος, τιμή, δόξα, μεγαλεία, κ.ά., τόσο θα κατανοήσουμε πόσο ψυχοφθόρο και ψυχόλεθρο είναι το πάθος της ζήλιας. Πόσο άδικα μας ταλαιπωρεί και πόσο θα ανακουφιστούμε και θα ελευθερωθούμε όταν την αποβάλλουμε από την καρδιά και την ψυχή μας.
Άγιος Παΐσιος : Το μεγάλο πάθος της ζήλιας υπάρχει στις γυναίκες σε μεγαλύτερο βαθμό απ΄ ότι στους άνδρες, επειδή η γυναικά έχει από την φύση της πολλή καλοσύνη και αγάπη, ο διάβολος πολύ την πολεμάει.
