“ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΔΕ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ” 

Οι δυο βασικότερες πηγές αγωγής και εκπαίδευσης παιδιών, από τη νηπιακή τους ηλικία ,είναι η οικογένεια και το σχολείο. Ο ρόλος , πρωτίστως, της οικογένειας είναι σημαντικός, σε κάθε στάδιο ανάπτυξης των παιδιών. Το σχολείο έχει σκοπό την πολύπλευρη πνευματική και σωματική ανάπτυξη των μαθητών, μέσα στα πλαίσια που ορίζει ο ευρύτερος σκοπός της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

      Υπάρχουν, όμως θέματα που δε διδάσκονται στο σχολείο και αφορούν σε δεξιότητες ζωής και σχέσεων. Μερικά από αυτά είναι:

      Η δικαιοσύνη δεν αποτελεί ανυπόστατο στοιχείο της ζωής. Η ταπείνωση είναι μέρος της ζωής. Δεν φταίνε οι γονείς μας, αν τα θαλασσώσαμε. Η ευθύνη είναι όλη δική μας. Η θυματοποίηση δεν ωφελεί κανέναν και δεν οδηγεί πουθενά. « Η γυναίκα του βασιλιά δεν αρκεί να είναι καλή, χρειάζεται να δείχνει και καλή». « Μην τρώτε σκουπίδια». Πρέπει να αντιμετωπίζεται η υποκρισία. Ανύπαρκτη ανοχή ισοδυναμεί  με ανύπαρκτη κοινή λογική. Η τηλεόραση δεν είναι η πραγματική ζωή. Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι μόνοι που περνάμε όλες αυτές τις δυσκολίες.

       Ας μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να θλίβεται από την επιτυχία των άλλων. Οι συνάδελφοι μας δεν είναι απαραιτήτως φίλοι μας και οι φίλοι μας δεν είναι η οικογένεια μας. Ας κοιτάξουμε ολόγυρα μας! Ποιους έχουμε ξεχάσει: Δεν είμαστε τέλειοι κι ούτε έχουμε την υποχρέωση να είμαστε. Ας μην ξεχνάμε να λεμέ «Ευχαριστώ».

        Ασκούμενοι σε αυτά τα «μαθήματα» , συνειδητοποιούμε ότι αποτελούν « υποενότητες» της μεγάλης ενότητας της ΑΓΑΠΗΤΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Αυτή η σχέση ολοκληρώνεται και ο άνθρωπος ενώνεται με το Θεό, εφ’ όσον έχει επιτύχει την ένωση του με τον πλησίον του.